ای کسی که تنهادرکنار تو بودن زیبا ترین لحظه ی زندگی من است، درکنارم بمان که بیتو توان ماندن نخواهم داشت.

سعی کن دوستیت مثل باران نباشدکه گاه هست وگاه نیست. دوستیت بایدمانند باد باشد،هرچند گاهی دیده نمی شود، اما یقینا همیشه هست.

زندگی کن حتی اگر بهترین هایت را ازدست دادی،چون این زندگی کردن است که بهترین هایی دیگر برای تو می سازد.

گرمترین احساس را نصیب کسی کن که در سرد ترین لحظه ها به یادتوست.

برای آدم نابینا شیشه والماس فرقی نمیکنه پس هرکسی قدرتو رو ندونست فک نکن توشیشه ای اون نابیناست.

درساحل زندگی قدم میزدم دو ردپا دیدم من وخدا

به جایی رسیدیم که فقط یک ردپابود

گفتم خدایا مرا تنها گذاشتی؟

گفت:درسختی ها تو را به دوش کشیدم.

عشق دانی که سرآغازش چیست؟

امتدادونگاه یکی ازعمردل وقعروجود

آن یکی بعدسجود،آن زمانی که دوچشمت

پیله ی خواهش رابه وجودم تابیجاده ای روشن رادرفراسوی افق دیدزدم

وتوآن یاوردیرینه ی من که درآن جاده ی سبز

هم نوا بادل سودازده ام،پابه اقلیم عدم می نهی ومیگذری

چشم من خیره به دنبال توکز غوروجود

بادودستی که به مهر آغشته است سوی من آیی وبا نغزکلام

دل سرگشته وحیرانم را نزد خود می خوانی

آه ای یاور من،یاد آن روز که درسایه ی آن سرو بلند،سخنت بشنودم

توبه من گفتی ازآن چشمه ی نور،توبه من گفتی ازآن کاخ بلند

گفتی آن کگاخ بلور خواهدازدوررسد که تواش پادشهی

می شنیدم که بگفتی اندرون دل تو،جایگاهی است تهی از برای دل من

من دلم اندر کف،آمدم چشمه ی نور،آمدم کاخ بلور

آمدم که برآن مسندعشق پادشاهی بکنم

در درون دل من ،سبدی بودپرازگل محبت وصفا

لیک گلخای سبد اندرآن جایگه ظلمانی که تواش کاخ بخواندی

همگی پژمردند،همگی افسردند

دیگراز آن همه گلهای قشنگ اثری باقی نیست

تودرآن به اصطلاح کاخ بلور

درکنار آن همه چشمه ی نور

سبدپرگل من را بردی

خنجرحسرت راتابه ته برجگرم بنشاندی

درخیالت این است که دلم رابردی